Görünür, duyulur, bulunur, sakinleşir. Yürünür, sevilir. Kaybolur bi gün, unutulur o gün. Olur, görülür, ölür. Sonlanır. Fark eder, değişilir, bilinir, büyür, akar. Durur, biter, gider, alır. Anlaşılır. Var, değer.
Yal ve nız. İki hece söylemek belki bir, belki daha kısa saniye. Bir ve iki. İki sayı, iki birbirine yakın olduğu kadar da uzak sayı. Yeri gelir iki, bir olur yeri gelir bir, iki. Biri kendine eklersen iki elde edersin. Birini hiç kendine ekleyebilir misin?
Biri kendine ekleyince bir olur mu hiç. Bilmem? Bir ve iki. İki kelime, söylemek belki bir belki daha kısa saniye. Oysa aralarına sonsuzluğu sığdırıyorlar. Bazen çok küçükmüş gibi geliyorlar bazen de evrenden daha büyük.
Bir ve iki. İki varlık, tanımak belki bir belki daha kısa saniye. Gü ve zel. İki hece, söylemek... Biliyorsunuz! Sen ve ben. İki insan. Ben ve sen. İki varlık. Biz? Sonsuzluk? Seninle bir olmak. Paha biçilemez.
Seni düşünmek, iki kelime belki bir belki daha kısa saniye. Za ve man. İki hece... Göreceli olması? Fevkalade!
Trenler? Meydanlara kuşlar inmesi? Seni beklerken her şeyin sana benzemesi? Ağaç? Kelimeler sana benziyor sonra bi yağmur iniyor sonra sen geliyorsun.
Öyle bi yazı. Seni düşünürken yazılması imkansız, bağımsız bi yazı. Nedensiz, sorgusuz. Rü ve ya. İki hece, yani sen. Bir, iki ve güzel. Ben, sen ve biz.
baran cem
Yorumlar
Yorum Gönder