Baran Cem

biri vardı imkansızlıkları imkansızlaştıran. uyku imkansız, uyuyabilmek imkansız, mutlu olabilmek imkansız, içebilmek, düşünebilmek, ölmek, yaşamak, nefes almak… imkansız! bu gece imkansızları kutluyoruz. mutlu olmak imkansız lakin mutsuz olmak da. imkansızlığı mümkünatı yok imkansız kutlayamayız. kutlayabilmek imkansız, kutlayamamak imkansız. aşkı fısıldamak, elini tutabilmek, kahkaha atabilmek, ağlamak, hüzünlenmek, kederlenmek.  imkansız! bilirsin iyi değiliz imkansızlık konusunda. imkansızlıklar evreninde imkansız imkanlar. imkanlı durumların imkansızlığa dönüşmesi. imkansızlığın karşı konulamaz imkansızlığı?  imkansız! ne tatlı imkansızlıklar var oysa? bir imkanın imkansız olabilmesi için önce imkanlı olması lazım. komik. uçabilmek, yüzebilmek, yürümek ve koşmak, durmak, durmamak.  imkansız! bu gece her şey nasıl olsa imkansız. her canın yanındığında düzelmek? her düştüğünde kalkmak? gitmek? kalmak? düşünmek, diyemiyorum, diyemiyor oluşumu, deme oluşumu.  imkansız! benim ben olmam

Bilmem! Dönüşü olmayan tek yönlü bilet. Kalkış zamanı doğum, varış zamanı belirsiz. Gideceği yeri bilinmeyen bir yolculuk, bilebilir miyiz? Bilemeyiz! Tahmin? Belki. Bu yolculuk öyle hızlı da geçmiyor bazen seneler saniye gibi bazen saniyeler sene gibi geçiyor. Şaşırtıcı. Yol süresince geçmişi de hatırlıyorsun. Geçtiğin yoldan yanına hatıralar da alıyorsun, arkadaşların, müziklerin, okuduğun kitaplar, ailen, belki bir canlı… Yolda bazen lastiğin patlıyor, kilometrelerce yolu patlak lastikle gitmek zorunda kalıyorsun. Yeri geliyor tamir ediyorsun yeri geliyor edemiyorsun, öylece patlak kalıyor. O patlak lastik yolculuk süren boyunca içini acıtıyor bazen tamir edebilecek olsan dahi etmek istemiyorsun. Tamir etsen dahi yanından ayırmıyorsun, ayıramıyorsun… Yaşanmışlık sonuçta sen de haklısın. Bu yol öyle normal yollar gibi dönemeçli, ışıklı ve benzeri değil. Bu yol süreç içerisinde seninle dalga da geçecek aklınla çeşitli oyunlar da oynayacak yeri gelecek en yakının olacak. Bu yolda yalnı

 Görünür, duyulur, bulunur, sakinleşir. Yürünür, sevilir. Kaybolur bi gün, unutulur o gün. Olur, görülür, ölür. Sonlanır. Fark eder, değişilir, bilinir, büyür, akar. Durur, biter, gider, alır. Anlaşılır. Var, değer. Yal ve nız. İki hece söylemek belki bir, belki daha kısa saniye. Bir ve iki. İki sayı, iki birbirine yakın olduğu kadar da uzak sayı. Yeri gelir iki, bir olur yeri gelir bir, iki. Biri kendine eklersen iki elde edersin. Birini hiç kendine ekleyebilir misin? Biri kendine ekleyince bir olur mu hiç. Bilmem? Bir ve iki. İki kelime, söylemek belki bir belki daha kısa saniye. Oysa aralarına sonsuzluğu sığdırıyorlar. Bazen çok küçükmüş gibi geliyorlar bazen de evrenden daha büyük. Bir ve iki. İki varlık, tanımak belki bir belki daha kısa saniye. Gü ve zel. İki hece, söylemek... Biliyorsunuz! Sen ve ben. İki insan. Ben ve sen. İki varlık. Biz? Sonsuzluk? Seninle bir olmak. Paha biçilemez. Seni düşünmek, iki kelime belki bir belki daha kısa saniye. Za ve man. İki hece... Göreceli ol

Harfler yan yana gelecek sonra birtakım düşünceler yazıya geçip canlanacaklar. Bi varlık yazmaya başlayacak önce, sonra birkaç kelime okuyacaksın. Mantıklı ya da mantıksız gelecek okudukların, bu ne saçmalıyor böyle de diyebilirsin. Problem yok, önemli olan düşüncelerinden uzaklaşmak. Ne? Düşünce mi? Şimdi sus! Sus şimdi! Şşş... Önce unutacaksın sonra unutmaya alışacaksın. Sus şimdi! Şimdi susmazsan bir daha susmak için şansın olmayabilir. Şimdi sus ki bir daha susabilesin! Sus şimdi! Tek kelime bile düşünme. Düşünme... Uzaklaş. Uzaklara yakınlaş, değişimi düşünme. Boşluk, düşünme! Yeşil kedi, düşünme! Mavi insan, düşünme! Mor elma, düşünme! Üzüntülerin, düşünme! Mutlulukların, düşünme! Mümkün mü? Şimdi sus. Sus şimdi. Her düşünüşünde bu beyinde sence de birtakım sıkıntılar yaşamadın mı? Nereye kadar düşünmeyi düşünüyorsun? Düşünme şimdi. Şimdi düşünme. Düşünmenin modası sence de geçmedi mi? Şimdi konuş. Konuş şimdi. Hep farklı olmak için düşündün, aslında ironiksel olarak hatalıydın!

    Her gün aynı olayları yaşamak canına tak etmişti artık. Dünyanın yaşadığı ufacık yerden daha büyük olduğunu biliyordu, bilmesine ama elinden bir şey gelmiyordu. Kapana kısılmıştı onunla. Yine gün başladı yine sabah işimizi yapmak için uyandık. Günaydınlaştıktan sonra işimize koyulmuştuk önce güzel bir duş. Duş sonrası biraz bakım ve güzel bir müzik ile kafa sallamaca!  on a desert highway, cool wind in my hair warm smell of colitas, rising up through the air up ahead in the distance, i saw a shimmering light my head grew heavy and my sight grew dim     Sabah rutininden sonra karşımda boş boş bana bakana sabahının nasıl olduğunu sordum. Yorulmuş artık hayattan. Saçlarının yıprandığını artık hayattan zevk alamadığını söylüyordu. Bu hayat onu çok hor kullanmış. Gibisinden laflar, yine kafa ütülüyor. Yeter artık kardeşim daha kaç gün çekeceğim ben senin konuşmanı?      Ben biraz koltukta biraz kestirdikten sonra öğlen görevlerimizi yerine getirmek için tekrardan ayağa kalkmıştık. Güzel

Soğuk kasım gecesinde bir vakit, bilmiyordu dalga sesleri ile kulağına gelen notaları artık. Titremesinin de nedenini bilmiyordu, ağladığı için mi yoksa sadece soğuktan mı? Tüyleri diken dikendi bilmiyordu, pena tellere dokundukça bagetler vuruldukça kalbine çarpan notalardan mı veya sadece soğuktan mı? Birtakım hisleri vardı. Bilmiyordu. Neden düşünemediğine dair derinlemesine düşündü. Bilmiyordu, aslında düşünmeyi. Bildiği bazı bilgiler olmalıydı, bilmiyordu. Ne düşünmesi ne hissetmesi ne bilmesi gerekli bilmiyordu. Bildiği tek gerçek gördüğüydü.  Gördüğünden de emin değildi, bulanıktı. Bulanıktı, bilmiyordu. Net olsaydı bilecek miydi? Bilmiyordu. Duygularını bu derece yoğun yaşamış başkası da var mıydı veyahut anlatabilir, hissettirebilir miydi? Bilmiyordu. Bildiği gerçekler birer birer bilinmezliğe dönüşürken bilinmezlikler görevini tam anlamıyla yapıyor bilinmemeye devam ediyordu. Bilmemek. İki yönlü değil midir? Biliyordu. Bildiği son gerçeklerden biriydi. Biliyordu. Bildiği tek

      Bir kar küresi içinde gibi yapayalnız hissediyordum. Bu durum bu şehire mahsus değildi. Adeta bir yalnızlar kralı gibiyim. Hoş yalnızken nasıl kral olacaksam? Yalnızsam yönetecek bir halkım yoktur. Ben ne istersem o olabilirdim kral, kraliçe, soytarı ya da halk. Buna kim karışabilir ki? Yalnızım ben!     Bu yalnızlığın içerisinde mühendis olmayı ben seçmiştim. Ne yaparsın bu da benim vizyonsuzluğumdu! Bu durum sonsuza dek sürmeyecekse de öyle hissettiriyordu. Aslında tam anlamıyla yalnız da sayılmam. O vardı. O vardı var olmasına ama o ne yapabilirdi ki? Bu durum karşısında sonuç olarak o da bendim.      Bir dergide okumuştum kendi kendine konuşanlara deli diyorlarmış. Son dergi okuyuşumdu. Zırva! İnsan hiç kendi kendine konuştu diye deli olur mu? Eğer deli oluyorsa, daha önce görmemiştim bir delinin bu kadar mantıklı konuştuğunu. 8 Haziran 19'

     Bir an önce gözümü kapattım ve ardından açtığımda, yo yo hayır bu anı daha önceden biliyor gibiydim. Hayır bu bir dejavu değildi. Dejavu dediğin yanılsamadır, o anı yaşadığını varsayarsın, ortada bir durumu kabulleniş vardır. Bu kesinlikle bir varsayım değildi, ben bu anı biliyorum. Bir saniye sonra ne olacağını kimin ne söylediğini ne kararlar aldığını çok iyi biliyorum. Aslında bildiğim an değildi. Anlardı. İlk şokun etkisi hafifledikten sonra gerçek hayata geri gelebilmiş ve aslında bildiğim, lakin bilmiyormuş gibi yapacağım anların bir kısmını geride bırakmıştık.      Nasıl bilebilirdim? Nerede yaşamıştım? Bütün olayları aynı şekilde yaşamam mümkün mü? Ne hayal mi? Hadi oradan sen de! Amma saçmaladım. Önce bu anları yaşadığımı düşündüm şimdi de hayal ürünü olduğumu düşünüyorum.      İyi de gerçeklik nedir ki zaten. Gerçekliğin bir tanımını yapabileceğimi sanmıyorum. O halde, anların gerçek olduğunu bilemiyorsam çok da saçma sayılmaz? Yine hayal dünyasındayım! Varsayım mı? HAHA

      Sen hiç eşkiya tanır mısın? Süpermen hiç intihar eder mi? Cennette vip salonu var mı? Bilmem. Okunma amacıyla yazmıyorum zaten sadece iz bırakmak diyebiliriz ya da kendime saklamak istemedim de. Kısaca biraz mühendis biraz introvert biraz overthinker. Neler olacak ben de emin değilim. Kendimce hikayeler, postmodern polisiye (belki!) ya da günlük hayatın getirdiği olayları yazıya döküşüm. Bilmem.  nothin' lasts forever and we both know hearts can change and it's hard to hold a candle in the cold November Rain     Evet arada böyle şarkı sözleri girebilir ya da birkaç çizim belli olmaz. Bilmiyorum demiştim. Zaman makinesi icat edilmedi derler. Bizimle birlikte geleceğe gelen anılar aslında birer zaman makinesi değil midir?      Öyle midir?  bye, arrivederci, au revoir baran cem

 Kaçınılmaz sona gelmiş bulunuyoruz. Hayatımız da tarih gibi tekrarlardan ibaret değil mi zaten? En basitinden uyanmak! Bu olayın çok acınası olduğunu düşünüyorum. Her gün o kadar yol alıyorsun, sonuç sıfır her sabah tekrar sıfırdan başlıyorsun.  Yapacak bir eylem olmadığını söylüyorlar. Böyle geldik böyle gideceğiz diyorlar. Herkes kendince konuşuyor. Dinleyen var mı? Yok. Olmalı mı? Şüpheli! İnsan konuşmadan yaşayabilir mi? Neden olmasın. Yaşar mı? Bilinmez. İnsan soru sormadan öğrenemez diyorlar. İnsan soru sorarak öğrenebilir mi diyemiyorlar. Genelde zaten sonucunu bilmeden birtakım cümleler kuruluyor veya kurulmaya çalışılıyor.  Kimse oturup düşünmüyor! Ne olacak sonunda diyorlar. Sonsuzlukta bir sonuç olacak mı? Sonsuzluk ne? Bir olayın veya durumun sonun olması diyorlar. Gerçekten bir şey sonsuz olabilir mi? Neden olmasın ki diyorlar cevap olarak. Kim bunlar dendiğinde ise henüz kesin bir cevap alamıyorsun. Onlar kim? İsimsizler! Nasıl isimsiz olabilirler? Bilinmez diyorlar. Ünl