Baran Cem

 bir klavyeymiş gibi basıyorum tuşlara hiç durmuyorum. sanki şarkı yazar gibi şarkı söyler gibi, yazdığım harfler sonrasında çıkan seslerin oluşturduğu notalar ile şarkı yazıyorum. bu şarkı sonsuza kadar evrende yankılanıcak. ortaya çıkan türü zaman zaman değişiklik göstericek, kimi zaman sert bir metal şarkısı iken kimi zaman seni başka dünyalara götüren jazz olacak. bu bana bağlı. hayatımdaki her sonucun bana bağlı olması gibi. çok saçma değil mi? hayat, sanki böyle marshmallow gibi. bilemedim. ne yapabilirim ki dinlemek dışında, okumak dışında. söylemek dışında. hiç.  i have become so numb what the hell waiting for? her şey bir şeyle başladı, zaman. her şey bir şeyle bitecek, zaman. baskı altında ayakkabılarının altında yürümekle geçecek zaman.  bir adım daha yaklaştığını sanacaksın ama imkansız. çünkü o bir şeyle başladı. ne olduğunu bilmiyorum. ne kadar çabalasan da fark etmez! çok soyut değil mi? olması gerektiği gibi. çok çabalarsın ama işin sonunda bu bir hiçtir. hiçbir şey kay

 buraya yarım yazılarımı paylaşıcam okumayabilirsin sayın okur  dışı içi sevda ve zindan ne kadar da iki ayrı kavramlar. yoksa öyle mi sanıyoruz? belki bir deniz kenarında, belki de bir koltukta akıllarımız el ele vermiş maziyi düşüneceğiz. düşüncelerimi iç dünyamda zindana kapatmıyorum artık. sessiz özgürlüklerimi dışarı veriyorum artık. sessiz özgürlüklerimi içimde tutmak kendimi zindana kapatmak gibi. boktan bir mesele, boktan bir yazı, boktan bir süreç ve aynı derece yazı.  bilmiyorum!  bilmemeyi seviyorum!  bilmiyormuş gibi yapmayı*  bilmiyormuş gibi düşünmeyi* bilmemeyi! bilemeyişi! öyle işte gelir geçer. geldiği gibi geçer, geçtiği gibi gelir. öylesine, ölesiye, süveter havası ve ben sadece bir adamım dünyayı ellerimde istiyorum plajdan nefret ediyorum ama California'da ayak parmaklarım kumda yürüyorum kazağımın kollarını kullan hadi bir macera yaşayalım bulutların içinde ama yerçekimim merkezde boynuma dokun, ben de seninkine dokunayım o küçük belli şortlu sen, oh oh, o ne